اگر می‌خواهیم تصویر و تصوری درست از روی‌دادی‌ تاریخی داشته باشیم، روی‌دادی‌ که خود از نزدیک شاهدش نبودیم، باید سراغ کسانی برویم که آن‌جا بوده‌اند، آن‌هایی که با گوشت و پوست‌شان آن را

تاریخ، داستان‌ است و تاریخ‌نگار، داستان‌نویس. تاریخ، داستانِ زندگی‌ست؛ داستانِ زندگی همه‌ی انسان‌ها؛ سرگذشتِ تمامی اتفاقات خوب و بد. اتفاقاتی که گاه ملتی بزرگ را از خطر رهانده‌ و گاه با طعمِ تلخ

بعضی بیت‌ها و جمله‌ها مثل غذای آبکی‌اند.‌ چیزی برای گوشت و پوست شدن ندارند. راحت سرشان می‌کشی. زود هضم‌شان می‌کنی. و بعد ساعتی هم از ذهنت پر‌. اما بعضی چلوکباب‌اند، قلیه‌بریانی‌اند. باید آن‌ها

مهدی اخوان ثالث، متخلص به میم. امید. شاعرِ معاصر.‌ در طوسِ مشهد به دنیا آمد. تاریخ‌ تولدش‌ را ۱۳۰۷ ذكر كرده‌اند‌؛ ولی‌ به‌ گفته‌ی خود او، تولدش در ۲۶ اسفند ۱۳۰۶ است. در

بسیاری از مردم، به شگون داشتن/نداشتن بعضی چیزی‌ها، باوری عمیق دارند. تلاش می‌کنند با هزار توجیه و تأویل، خوشی یا ناخوشی بقیه‌ی روزشان را به آن گره بزنند. به‌مَثَل می‌گویند: اگر مشتری اول‌مان،

از ابتدای هزاره‌ی پیشین تا نخستین سال‌های پادشاهی قاجار، مکتب‌خانه‌ها نقطه‌ی به‌هم‌پیوستن خواسته‌های دینی، اجتماعی و زیستی مردم ایران بوده‌اند. آموزگاران مکتب به بچه‌ها می‌آموختند که خدا، آب، نان، خاک، خانواده، همسایه و