آدم‌های این دوره، بیش از آدم‌های دورهای قبل، از وضع‌ خودشان شاکی‌اند. آنها از سال‌ها به انتظار نشستن برای درست شدن ساختار اجتماعی و اقتصادی‌شان کلافه‌اند. می‌خواهند، با کمک دانش و فن روز،

لابد تو هم مثل من بسیار شنیده‌ای که: «فلانی، استادی بی‌بدیل است.» یا اینکه «افسوس، فلانی رفت، دیگر کسی جایش را نمی‌گیرد.» ولی حقیقت اینست که همان عاملی که باعث شده تا آن

هیچ عیبی ندارد که آدم به قوم‌و‌خویش خودش بیش از دیگران رسیدگی کند. برای خردسالان خود وقت بگذارد و ساعت‌ها چهاردست‌و‌پا با آن‌ها خربازی کند. سالمندان خود را بالای تخم چشمانش بنشاند و

«هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش» (مولوی)   نمی‌دانم از چه زمانی گل‌های اندیشۀ ما پژمرده شده است. به آن پژمردگی‌ که آفتی مهلک است؛ زیرا

در دوره‌ی قاجار هر اهل‌قلمِ بداقبالِ جسوری که در این کشور خواست از روی اخلاص و راستی، برای بهتر شدنِ اوضاع این مردم و این سرزمین، چند خطی بنویسد یا با چوبه‌ی دار

ما بی‌صبر و حوصله‌ایم و حق داریم. چون جوانی‌مان تا به‌این لحظه پایمال شده است و روشن نیست که بر سر ته‌مانده‌ی آن چه خواهد آمد. ما هم مثل هر آدمی در هرجای

چنانچه از این‌همه مردمِ موجه و موقر که در کوچه و بازار، عاطل و باطل ولو و ویلانند، از این‌همه آدمِ علاف شیک‌پوش که کلافه و سردرگم در پیاده‌رو و مترو از مقابل‌مان

«تحصیل‌کردگان ایرانی، از بدکارترین مردمِ سده‌ی چهارده شمسی بودند. آن‌ها … .» این چیزی است که تاریخ، در چند دهه‌ی آینده، علیه درس‌خوانده‌های این سال‌های ایران خواهد نوشت. قضاوتی که بسیار درست به

۱_ ما از زبان‌بازی خسته‌ایم به زبان‌پروری نیازمندیم: هرازگاهی از خودم می‌پرسم که چرا اینقدر نویسنده‌ی درست‌وحسابی و باسواد در کشورمان کم داریم؟ چرا پای مقالاتِ علمی‌‌ و دانشگاهی‌مان به آن ور آب

ایرانی در چه وضعی به سر می‌برد، چه می‌آموزد، برای چه چیز حُرمت قائل است و چه چیز را خوار می‌شمارد؟ پاسخ دادنِ به این پرسش‌ها واقعاً دشوار است. ولی حرفی ناصواب نیست