غرض از فکر، فکری نیست که در یک متن گسترش می‌یابد و جان‌کلام و تمام‌حرف به حساب می‌آید، اینجا منظور تعقل و وارسی کردن موضوعی است که قصد داریم دربارۀ آن بنویسیم. چنانچه

بارها از امتیاز کتاب‌خوانی گفته‌ام و از اینکه انتخاب کتاب خوب برای خواندن خودش نوعی خبرویت می‌خواهد. زیاد می‌شنویم که خواندن کتاب برای تمام مردم، به‌ویژه اهالی قلم، امری حیاتی و ضروری است؛

اگر بخواهم به زبان ساده بگویم، نوشتن، معنایی گل‌وگشادتر از نویسندگی دارد. هرچیز مختصر یا طویلی که بنویسیم، بالاخره یک نوع نوشتن است؛ درج دیدگاهی در یک وب‌گاه، نسخه‌برداری از کتابی کهنه، عرض‌حال

امروز کسی نیست که از ارج و ارزش نوشتن ناآگاه باشد. ولی با وجود این، شمار کسانی که بتوانند به روشنی برای دیگران بنویسند بسیار کم‌ است. بیشتر مردم چنانچه قادر باشند به

در یادداشت پیشین، گفتیم که می‌توان برای شکسته‌نویسی چارچوبی دست‌وپا کرد؛ قاعده‌ای به نام کاهش هجا در گفتار که علی صلح‌جو در کتاب اصول شکسته‌نویسی از آن رونمایی کرد. در این یادداشت می‌کوشیم

اوایل اسفند ۹۶، به هنگام خواندن کتاب اصول شکسته‌نویسی، یادداشتک‌هایی با مداد در گوشه‌کنار آن کتاب می‌‌نوشتم. چیزی در حدود دو سال بعد، وقتی دوباره سراغ آن کتاب رفتم، اثر قلم در یادداشت‌های

“جنبش دریا، خروش آب‌ها پرتو مه، طلعت مهتاب‌ها ریزش باران، سکوت دره‌ها پرّش و حیرانی شب‌پره‌ها بانگِ مرغان و صدای بال‌شان چون که می‌اندیشم از احوال‌شان گوییا هستند با من در سخن رازها

دیروز پس از انتشار “گلچینی از اصطلاحات عامیانه” رفتم سراغ جمع‌وجور کردن دو گلچین دیگر از آن دفتر: “گلچین شبه‌جمله‌ها” و “گلچین نام‌آواها”. در این یادداشت و یادداشت بعد هر دو را تقدیم‌تان

این فهرستی از ترکیبات و اصطلاحات عامیانه است که هر بار پس از شنیدن از کسی و یا خواندن از لای کتابی آن‌ها را در گوشۀ دفتری ثبت می‌کردم.   ♦ آ آب