ایرانی در چه وضعی به سر می‌برد، چه می‌آموزد، برای چه چیز حُرمت قائل است و چه چیز را خوار می‌شمارد؟ پاسخ دادنِ به این پرسش‌ها واقعاً دشوار است. ولی حرفی ناصواب نیست

با چاپ شدنِ چند داستانِ جلال آل احمد در مجله‌ی سخن، نامش بر سر زبان‌ها افتاد. جلال، داستان‌نویسی ناآرام بود که به پیروی از «لویی فردینان دتوش» فرانسوی، داستان‌های نیش‌دار می‌نوشت، جملاتش را

نیما شاعری خوش‌ذوق، خوش‌قریحه‌ و البته بی‌ادعا بود. با آن‌که می‌دانست طراوتی تازه‌ به ادبیات ایران بخشیده؛ ولی نه باری به دوش خود احساس می‌کرد و نه خود را بیش از یک شاعر

در تیرماه ۱۳۲۵ اولین گردهمایی نویسندگان و شاعران ایران در خانه‌ی فرهنگ برگزار شد. بهار، دهخدا، هدایت، چوبک، جلال، نیما و هفتاد و سه نفر دیگر از اصحاب قلم در آن همایش حضور

بیایید در نظر آوریم انسانِ گنگ و بی‌زبانی را که وحشت‌زده در شکاف کوه‌ها روزگار می‌گذراند و یگانه برتری‌اش بر جانوران، آن بود که قدوقامتی داشت و می‌توانست با مثل چماقی به جان‌شان

آنچه اکنون، سبب دلواپسی‌ است و می‌بایست گفت که در اوج گرفتاری‌های ایران قرار دارد، پدیدار شدن نشانه‌های گسست، در پیکره‌ی فرهنگی جامعه‌‌ی آن است. درست واضح نیست که بنیاد فرهنگی جامعه‌ی ما

از قدیم میان مارکسیست‌ها و غیرمارکسیست‌ها این بگومگو بوده که اساس چیست؟ فرهنگ است یا اقتصاد؟ مارکسیست‌ها اظهار می‌کنند که اقتصاد. تردیدی نیست که اقتصاد، نان‌وآب انسان را تأمین می‌کند؛ نخستین چیزی که

اگر بگویم سده‌ی ۲۰ پرروی‌دادترین سده‌‌ی تاریخ بشر بوده، از دیدِ من اشتباه نکرده‌ام. جنگ بزرگ یا جنگ جهانی اول (از ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸) با بیش از ده میلیون کشته؛ انقلاب ۱۹۱۷ روسیه

زبان، از آغاز، در پیش‌ هر ملتی، افزارِ فهمیدن و فهماندن بوده است؛ لیکن زبان پارسی برای ما ایرانیان کارکردی بیش‌ از این‌‌ها داشته است. از این قرار: _ مایه‌ی انسجام قلمرو خاکی

مردمان صحراهای شمالی عربستان، به سبب شرایط سخت زندگی در خشک‌سار، روزی‌شان را ناگزیر از راه جنگ‌افروزی و چپاول ‌فراهم می‌کردند. جانب‌داری‌های خویشاوندی و نابه‌سامانی‌های قانونی هم به گسترش این جدال‌ها دامن می‌زد.