آنچه آدم نیاز دارد نوشتنِ یک جمله‌ی درست و بجاست. اگر جمله‌ای مزیّن از کار در بیاید پی می‌برم که باید آن نقشِ مزیّن و زینتی یا مقرنس را از جا در بیاورم و دور بیندازم و با اولین جمله‌ی راست و بجا و اخباری کار را شروع کنم؛ بی‌آنکه به مخاطب بگویم چه عکس‌العملی نشان دهد، چه چیزی احساس کند، چگونه داوری کند و بگذارم تصاویر خود معنا را القا کنند. اگر کنش به درستی و دقت ارائه شود و تنها عناصر اصلی به کار گرفته شود، در این صورت خواننده بی‌آنکه به او گفته شود، همان احساسی را بروز می‌دهد که نویسنده خواهان آن است.