تا مطمئن شویم هنوز هست

درد می‌آید، بی‌اجازه.
نمی‌شود نگهش داشت، نمی‌شود نخواستش.
او کارش را بلد است.

اما رنج … رنج را خودمان می‌سازیم.
از تکرارِ درد، از فکرکردنِ مدام به آن، از گفتن و بازگفتنِ آن.
رنج مثل خراشی‌ست که خودش خوب می‌شود،
ولی ما هر روز دوباره بر آن ناخن می‌کشیم تا مطمئن شویم هنوز هست.
درد می‌گذرد، اگر بگذاری.
رنج می‌ماند، اگر بخواهی.

پ.ن:
نوح لوین گفته بود: درد و رنج، دو تجربه‌ی کاملاً متفاوت‌اند. درد، اجتناب‌ناپذیر است؛ ولی رنج، خودساخته. (نقل به مضمون)