امروز سه کتاب گرفتم:
ـــــ دو کتاب از محمد قائد، به نام‌های “تام پین” و “میرزاده عشقی”. البته قبلاً هم دو کتاب از قائد خوانده بودم؛ یکی “دفترچۀ خاطرات و فراموشی” و دیگری “سرگئی پارجانف”. ولی نمی‌دانم چرا تابه‌حال کم‌کاری کرده‌ام و در این‌جا چیزی درباره‌شان ننوشته‌ام. توضیح درباره‌ی همه‌ی این‌ها باشد طلبتان.
ـــــ یک کتاب هم از شاهرخ مسکوب گرفته‌ام؛ “چند گفتار در فرهنگ ایران”. چاپ پاییز ۱۳۷۱. دویست و سیزده صفحه دارد. در حقیقت، کتاب از چهار مقاله تشکیل شده و مقاله‌ی کت‌وکلفتش درباره‌ی معنا و منشأ عقل در اندیشه‌ی ناصرخسرو است. در نگاه اولیه و سرسری‌ام انگاری قلم شاهرخ مقاله‌به‌مقاله رشد کرده و خواندنی‌تر شده. در هر مقاله‌ی تازه ساده‌تر، شجاع‌تر، شفاف‌تر و صمیمی‌تر می‌نویسد. اوج هنر قلمش هم در آخرین مقاله‌ی کتاب است. مقاله‌ای به نام «قصۀ سهراب و نوشدارو». کتاب را انتشارات «چشم و چراغ» به چاپ رسانده و متأسفانه فونت و صفحه‌آرایی ویژه‌ای ندارد. ):
با اجازه‌تان، بروم در کار خواندنش.