پنج‌شنبه است و سرم کمی خلوت‌تر. تندخوانی‌ام گل کرده. «از فن نگارش تا هنر نویسندگی» را خواندم. تمامش را. تنها مطالب گفتار نهم، پانزدهم و بیستم برایم تازه بود. در باقی گفتارها حس کردم نویسنده‌ی کتاب، حسن احمدی گیوی، فقط به اصطلاحات رایج در عالم نویسندگی ناخنکی زده. فهرست کتاب را، زیر همین نوشته، برایتان می‌گذارم، شاید میان گفتارهایش چیزی بود که جایی به دردتان خورد (علاوه بر این‌که از دیدن مکرر کلمه‌ی گفتار خوشم می‌آید).
گفتار نخست: دربارۀ نگارش، نویسندگی و نویسنده؛
گفتار دوم: در مورد قواعد املا و رسم‌الخط فارسی؛
گفتار سوم: در آیین نقطه‌گذاری؛
گفتار چهارم: آیین پژوهش و مرجع‌شناسی؛
گفتار پنجم: شیوۀ یادداشت‌برداری؛
گفتار هفتم: چکیده‌نگاری (تلخیص) و بریده‌نگاری؛
گفتار هشتم: شیوۀ نامه‌نگاری؛
گفتار نهم: دربارۀ مقاله‌نویسی [طنز، علمی، تحلیلی، ادبی، توصیفی، تشریحی، اجتماعی، فرهنگی، تربیتی، دینی، ورزشی و روزنامه‌ای؛ گیوی در این گفتار به فرق میان خبر، گزارش و مقاله هم اشاره کرده]؛
گفتار دهم: داستان‌نویسی [خیلی سطحی و ساده از رمان و داستان کوتاه حرف‌هایی زده]؛
گفتار یازدهم: سفرنامه‌نویسی؛
گفتار دوازدهم: زندگی‌نامه‌نویسی؛
گفتار سیزدهم: شیوۀ پایان‌نامه‌نویسی؛
گفتار چهاردهم: فن ترجمه؛
گفتار پانزدهم: دستور کاربردی [این‌جا نکات خوبی درباره‌ی اقسام افعال و چینش طبیعی اجزای جمله گفته]؛
گفتار شانزدهم: انواع نثر؛
گفتار هفدهم: انواع شعر؛
گفتار هجدهم: اصطلاحات ادبی (صور خیال) [تشبیه، استعاره، مجاز، کنایه و ایهام]؛
گفتار نوزدهم: ویژگی و ضرورت‌های شعری، بازنویسی و بازآفرینی؛
گفتار بیستم: سبک‌های ادبی [فارسی و اروپایی].