آیا حضور دیگران همیشه به ما انگیزه‌ی بیشتری می‌دهد؟ این پرسشی است که بیش از یک قرن پیش ذهنِ نورمن تریپلت، نخستین پژوهشگر رسمی در روان‌شناسی اجتماعی، را به خود مشغول کرد. او هنگام بررسی رکوردهای دوچرخه‌سواری متوجه شد که ورزشکاران در رقابت با دیگران سریع‌تر رکاب می‌زنند تا زمانی که تنها هستند. این مشاهده‌ی ساده در واقع نقطه‌ی آغازِ یکی از نخستین پژوهش‌های علمی درباره‌ی اثر حضور دیگران بر عملکرد فرد بود.
برای بررسی دقیق‌تر، او رکوردهای دوچرخه‌سواری را در سه نوع مسابقه تحلیل کرد: مسابقه‌ی بدون رقیب، که در آن دوچرخه‌سوار تنها رکورد شخصی خود را بهبود می‌داد. مسابقه‌ی با سرعت تنظیم‌شده، که در آن دستگاهی با سرعت ثابت حرکت می‌کرد و دوچرخه‌سوار می‌توانست با آن هماهنگ شود. مسابقه‌ی واقعی، که در آن رقابت مستقیم با دیگران وجود داشت.
مقایسه‌ی این سه نوع مسابقه نشان داد که میانگین سرعت در حالت رقابت واقعی بیشتر از حالت‌های دیگر است. این یافته به تریپلت امکان داد تا نتیجه بگیرد که حضور دیگران، صرف‌نظر از مهارت یا تمرین فرد، خود می‌تواند عاملی مستقل در افزایش عملکرد باشد.
برای آزمودن این فرض در محیطی کنترل‌شده، تریپلت آزمایش‌هایی را در آزمایشگاه انجام داد. او از کودکان ۵ تا ۱۴ سال خواست تا نخ ماهیگیری را با استفاده از قرقره جمع کنند. در یک حالت، هر کودک به‌تنهایی کار می‌کرد و در حالت دیگر، دو کودک هم‌زمان در کنار هم همین کار را انجام می‌دادند. تریپلت زمان انجام هر کار را اندازه گرفت و مشاهده کرد که بیشتر کودکان در حضور دیگری سریع‌تر از حالت انفرادی عمل کردند.
این نتایج نشان داد که صرف حضور فرد دیگر می‌تواند باعث افزایش تلاش و سرعت در انجام کار شود، حتی اگر میان دو فرد رقابتی مستقیم وجود نداشته باشد. پژوهش او از نخستین تلاش‌های علمی برای سنجش تجربی رفتار اجتماعی بود و بعدها الهام‌بخش پژوهش‌های گسترده‌تر در روان‌شناسی اجتماعی شد.
مطالعه‌ی بیشتر↓
Triplett, N. (1898). The dynamogenic factors in pacemaking and competition.