کم‌تر روزی است که یادش نکنم. بهتر بنویسیم‌اش رفیق فابریک من است. همیشه کنار دستم هست. ناز و نوازشش می‌کنم. می‌بوسمش. می‌خوانمش.
اصلاً مگر می‌شود رضا را فراموش کرد. مگر می‌شود صدای دل‌نشین رضا را از خاطر برد. مگر می‌شود روزی رضا را یاد نکرد.
رضا یعنی قلم درست، یعنی حرف حسابی، یعنی نویسندۀ همه‌چیز تمام.